ΝΑΡΓΙΛΕΣ

Ο ναργιλές  προέρχεται από τις βόρειο δυτικές επαρχίες της Ινδίας κατά μήκος των συνόρων του Πακιστάν στο Rajasthan και Gujarat σχεδόν χιλιετίες πίσω. Οι ναργιλέδες αρχικά ήταν απλοί,  πρωτόγονοι και κατασκευασμένοι με ανθεκτικό σχεδιασμό από ένα είδος ινδικής καρύδας ονόματι «ναργκιούλ» απ’ όπου πήρε και το όνομα του. Από εκεί διαδόθηκε στο Περσικό Βασίλειο το οποίο περιλάμβανε το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, ένα μεγάλο μέρος της Μέσης Ασίας και Αραβικά τμήματα της βόρειας Αφρικής. Ο ναργιλές κατά το πέρασμα του από τη Περσία χρησιμοποιούταν με τουμπεκί (μια μορφή σκούρου καπνού που καλλιεργείται σήμερα στο Ιράν). Το τουμπεκί «πλενόταν» με έναν ειδικό τρόπο και τοποθετούταν στο λουλά (πήλινο σκεύος που κρατάει τον καπνό) και τοποθετούσαν κάρβουνα πάνω του δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μια πιο έντονη γεύση.Όταν έφτασε στην Τουρκία περίπου 500 χρόνια πριν έγινε δημοφιλείς στις διάφορες τάξεις ανθρώπων. Και τότε απέκτησε την μορφή που είμαστε πιο εξοικειωμένοι σήμερα. Μεγάλωσε σε μέγεθος, αντικαταστάθηκε η ξύλινη κατασκευή με μεταλλική και προστέθηκε η γυάλα. Ακόμα αναπτύχτηκε και αισθητικά καθώς προστέθηκαν σχεδιασμοί πάνω στο γυαλί και στο μεταλλικό του μέρος.

Έγινε ένα πολύ δημοφιλές είδος για την κουλτούρα των καφενέδων στην Τουρκία από τα μέσα του 17ου αιώνα. Ο σερβιτόρος του ναργιλέ είχε ισότιμο σεβασμό με έναν σεφ λόγω τις προετοιμασίας του ναργιλέ. Η υγρότητα του καπνού σε συνδυασμό με τα ανάμενα κάρβουνα πάνω του αποτελούσαν ικανότητα και μάλιστα θεωρούταν κάποιος αγενής αν άγγιζε τα κάρβουνα. Η απόλαυση που λάμβαναν οι καπνιστές του ναργιλέ από την πολύ απλή αυτή συσκευή καπνίσματος ήταν απίστευτη. Με τον καιρό δημιουργήθηκαν ακόμα και “κανόνες” για το άναμμα και κάπνισμα του ναργιλέ που μετέτρεπαν το φαινομενικά απλό κάπνισμα σε μια μυσταγωγία. Έτσι, ένα πρωινό κάπνισμα ήταν ότι χρειάζονταν όλοι για να τους τονώσει τη μέρα λίγο πριν τη δουλειά και φυσικά αργά το απόγευμα συνοδεύοντας το τσάι ή τον καφέ τους. Ο καπνός που συνηθιζόταν να χρησιμοποιείται στο ναργιλέ ήταν τουμπεκί. Πάνω στο λουλά έβαζαν κάρβουνο από βελανιδιά και μόνο. Ορισμένοι από τους “επαγγελματίες” καπνιστές έβαζαν κάποια κομμάτια φρούτων μέσα στο νερό της γυάλας του ναργιλέ ή φύλα μέντας ή κάρδαμο ή κανέλα. Άλλοι έβαζαν χυμό από ρόδι ή ροδέλαιο για να δώσουν λίγο άρωμα στο κάπνισμα τους.

Έπειτα διαδόθηκε στο νότο στον αραβικό κόσμο από την Τουρκία στο Λίβανο και τη Συρία όπου πήρε το όνομα αργιλές. Στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο και το Μαρόκο.

Το είδος του καπνού που χρησιμοποιείται σήμερα συναντάται για πρώτη φορά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μέχρι τότε ο καπνός προερχόταν από ένα είδος που υπήρχε σε φυτείες στην Τουρκία και το Ιράν και καπνιζόταν χωρίς καμιά ιδιαίτερη κατεργασία. Μια μέρα ένας Αιγύπτιος καπνιστής ναργιλέ έπαιρνε το δείπνο του που περιλάμβανε ψωμί και μελάσα από ζαχαροκάλαμο (ένα πολύ συνηθισμένο επιδόρπιο στη χώρα του) και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει μελάσα μαζί με τον καπνό για να δώσει μια ξεχωριστή υφή στο κάπνισμα του. Πράγματι, δοκιμάζοντας το, διαπίστωσε ότι ο καπνός έγινε πιο γλυκός και αρωματικός.  Έτσι, το είδος αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Αίγυπτο και οι αντίστοιχες βιομηχανίες καπνού υιοθέτησαν τη νέα τεχνική παρασκευής. Μάλιστα αργότερα προσθέσανε στο μείγμα και χυμούς από διάφορα φρούτα διευρύνοντας έτσι τη γκάμα των αρωμάτων και γεύσεων καπνού για ναργιλέ.

 «Το κάπνισμα με ναργιλέ δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό ενός τσιγάρου. Τα τσιγάρα είναι για ανθρώπους βιαστικούς, νευρικούς, ανταγωνιστικούς όπως προτρέπει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όμως όταν καπνίζεις ναργιλέ έχεις όλο το χρόνο να σκεφτείς. Σε διδάσκει να έχεις υπομονή και ανοχή και σου προσφέρει την εκτίμηση μιας καλής παρέας. Οι καπνιστές του ναργιλέ παρουσιάζουν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση της ζωής από αυτήν των καπνιστών τσιγάρου».  Ismet Ertep